Vergeet de Tronen un dat Leed,
geneet de Tiet de ju noch blievt,
welkeen witt wo lang ihr noch tosomen siet.
Dat Schicksol mient et villicht nich goot,
et kümmt de Mann mit `e swarten Hoot
un holt toerst de dienen,
de du leefst wo kenen.
Un jichtenswann bet du denn dran,
denn schick he di de swarten Mann.
Ok wenn du schriest loot mi doch her,
blievt he doch stur vör dien Döör.
He tööv blot een Ogenblick
för di gifft dat doch keen torüch,
denn griep he di un een twee dree,
denn is dat Leven för di vörbi.
Denn kannst du blot bidden un
kannst jo blot hopen dat,
dat Himmelsdöör för di steiht open.
Leer hüüt Minschen kennen,
denn se disse sünd verännerlich,
de sik hüüt Fründe nömen,
spotten Morgen över di.
Wenn ik eenmal trurig bin
un mien Hart dat went,
froog ik ganz lies rein,
worüm mutt dat sien.
Bet du inst in wiede Feern,
denk ümmer doran, mien lütte
Hart ward tro ergeven
ümmer blot bi di sien
Wenn een Steern vun Heven fallt
un erhellt de ganze Welt
denn is et för uns to loot,
wiel de Welt denn ünner geiht.
De lest Roos, ik schenk se di,
de lest Ross se kümmt vun mi.
Ik heff se för di jo blot plöck,
för di geev et jo keen torüch.
De lest Roos, ik schenk se di,
de lest Roos se kümmt vun mi.
Wat du hes leef, dat geev et nich mehr un
de Afscheed fullt di, unendlich schwoor.
Nu steihst du dor, mit Tronen in Gesicht,
dat Mäken wat du leev, dat süht et jo nich.
För di geev dat kene, Leev mehr,
se steiht nüms mehr neven di.
Se is nu foort un du bit alleen,
dien Hart et kööt vör Schmart schreen,
worüm löttst du mi blot alleen,
wi wüllen doch för ümmer tosomen sien.
Wi wüllen den Weeg tosumen gohn,
doch du leetst mi hier eenfach stohn.
De lest Roos se kümmt vun mi,
se schall di seggen ik leev di jüms,
se schall di seggen, tööv ob mi,
di vergeten, dat köön ik nich.
Wenn ik denn alleen bün un
ik schau to dien Bild denn hin,
do wat et mi um Hart so schwoor,
denn du fehlst mi ja noch jümmers doll.
Et fullen Troon ob dienen Steen un ik
froog mi worüm müsst et denn sien.
Wi hebb us jüst uns Leev jo schwöört,
doch ik heff di hüüt doch verloren.
Ik legg di ne Roos nedder,
ik kööme Morgen to di jo wedder,
de lest Roos se kümmt vun mi,
se schall di seggen ik leef di vör ümmer.
De lest Roos, ik schenk se di,
de lest Roos se kümmt vun mi.
Ik heff se för di jo blot plöck,
doch du kümmst jo ne mehr torüch.
De lest Roose, ik schenk se di,
de lest Roos se kümmt vun mi.
Nu is se ja al lang foort un
is villicht an anner Oort.
Doch de schöne Tiet de wi hebb besitten,
de warrt ik in mien Leven ne vergeten
De lest Roos, ik schenk se di,
de lest Roos se kümmt vun mi.
Blomen wassen op de Wisch,
Fische swemmen in See,
Du swemmst in mien Harten,
ik mücht di weddersehn
Sommerwind, Sommerwind,
fraag nich wo de Kinner
sünd. Se sünd gung al
vör langer Tiet, dor wer de Trorigkeit
ok nich bannig wiet.
Se kümmt aver nüms mehr torüch,
denn se funnen wo anners ehr Glück.
De Modder he nu alleen sie,
ehr Hart dorbi breek in twee.